Ο ανθρώπινος πόνος αποτελεί ένα δεδομένο όπως και  το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στο έργο του η «Αδελφή μου» καταδεικνύει την έννοια του πόνου ως μια οντολογική παράμετρο που πληγώνει αλλά και χαλυβδώνει ταυτόχρονα την ύπαρξη. Μέσα σε αυτό το «ζύμωμα» του ανθρώπου με τις οριακές καταστάσεις που πολλές φορές  φτάνουν μέχρι τον θάνατο μπορεί να προκύψει σκοτάδι, απόγνωση αλλά ταυτόχρονα και μια νέα θεώρηση του τρόπου που επιλέγουμε να ορίσουμε την πορεία της υπόστασης μας. Πονάμε διότι ,αισθανόμαστε, επιθυμούμε, ζούμε είναι κατα κάποιο τρόπο μια φυσική λειτουργία όπως η πείνα ή η δίψα μόνο που στην περίπτωση του πόνου αντιμετωπίζουμε την λειτουργία αυτή με το να καλούμαστε να αλλάξουμε τον εαυτό μας, να τραφούμε απο περισσότερο νόημα και κατάφαση στην ζωή.

Η φωτογραφία είναι απο το εξώφυλλο του βιβλίου «η αδελφή μου» του Σταύρου Ζουμπουλάκη, εκδόσεις Πόλις.

ΧΚ   30.11.2021